Prosty aparat o klasycznej konstrukcji elektrycznej, z dzwonkiem mechanicznym i licencyjną tarczą numerową TN-74. Aparat telefoniczny „Aster” Telkom-Telcza produkowany był w Czaplinku. W 1971 powstało Zjednoczenie Przemysłu Teleelektronicznego „Telkom” gdzie przeniesiono zakłady o telekomunikacyjnym profilu produkcyjnym ze zjednoczenia Unitra do resortu łączności. W 1985 r. produkcję przeniesiono do zakładów Telkom- -Telcza. Telefon otrzymywało się przez Polska Poczta, Telegraf i Telefon w chwili przyłączenia linii telefonicznej do gospodarstwa domowego.

Godło miedziane – orzeł bez korony wisiało w dyrektorskim gabinecie Usług Drogowych na Diamentowej. Przedsiębiorstwo zatrudniało kilkanaście tysięcy osób. Kiedy je likwidowali, koleżanka, co tam pracowała, chciała je wyrzucić na śmietnik. Na co ja mówię „wprawdzie komunistyczny, ale w końcu orzeł, a orła nie wypada wyrzucić przecież”. No niech Pani spojrzy, jak on jest perfekcyjnie wykonany! Mimo czasów siermiężnych, to rzemieślników wtedy mieliśmy dobrych. Mówię, że siermiężne, bo oni nas tak na każdym poziomie spychali na dół, żebyśmy tacy szarzy i byle jacy byli. A myśmy się przed tym nieźle bronili. Ściągało się z Zachodu Burdy i kopiowało te wzory. U mnie w domu znalazł sobie orzełek miejsce między ścianą a tylną półką meblościanki. Zrobiła się tam szpara, w którą mi książki wpadały i ten orzełek mi się tam przydał, bo mi je akurat przytrzymywał.” Pani Krystyna

Puszka po kawie pochodzi z Opolskich Zakładów Koncentratów Spożywczych. Jest to produkt z importu, w którym znajduje się kawa w wersji sproszkowanej, reklamowanej jako 100% kawy naturalnej. Na opakowaniu został opisany sposób przyrządzania: „łyżeczkę proszku wsypać do filiżanki i zalać wodą lub mlekiem, osłodzić do smaku.” Wprowadzenie do sprzedaży kaw rozpuszczalnych zrewolucjonizowało domową produkcję legumin, domowych lodów i kremów.

Model RM 222 posiada potencjometry obrotowe, wcześniejsze były suwakowe. Radiomagnetofon zwany potocznie „dużym Kasprzakiem”, jest sprzętem bez którego nie mogła obyć się dyskoteka szkolna w latach 80. Produkowany przez Zakłady Radiowe im. M. Kasprzaka UNITRA-ZRK Warszawa. Radiomagnetofon przeznaczony był do odbioru programów radiowych oraz do zapisywania dźwięku na kasetach typu compact z własnego odbiornika lub mikrofonu oraz z zewnętrznych źródeł np. gramofonu, a także do odtwarzania nagrań.

Moja matka kazała mi siedzieć po szkole i się cały czas uczyć. Inni biegali po dworze, a ja siedziałam nad książkami przy tej zielonej lampce. Mówiła: „Jak będziesz się uczyła, to w końcu wyjdziesz na ludzi i zostaniesz prawnikiem albo lekarzem jak Ci tutaj na osiedlu”. Sama była z biednego domu na wsi. Miała skończony kurs księgowy, ale pracowała w sklepie mięsnym. Ewa // Tutaj (na Os. Mickiewicza) nie miało znaczenia kto był synem dyrektora, a kto ciecia. Wszyscy trzymaliśmy się razem. Tylko były wojny z tymi z Os. Słowackiego. Przerzucaliśmy się prześmiewkami przez ulicę Wileńską. A jak ktoś dostał w nos, to nie można było wrócić tak do domu. Chowaliśmy się w krzakach, przykładało się okłady z babki lancetowatej. I czekaliśmy solidarnie aż koledze czy koleżance krwawienie przejdzie. Andrzej

Od takich właśnie wynalazków na zakupy na wszystkie torby mówi się u nas siatka. Bo to była siatka na zakupy. A w środku kawa. Jak Pani widzi ta puszka służyła 30 lat. Skończyła się jedna, wspypywało się inną, nie tak jak teraz, że zużyjesz i wszystko się zaraz wyrzuca z opakowaniem. Dajerling była moja ulubiona, a Madras najgorsza, w takich papirzowych opakowaniach. Te siaty głównie na kartofle i warzywa były. Tylko na targu się kupowało. Nie było tak lodówek, to codziennie trzeba było na ten targ biegać, stąd i siatki były.

Talerz wyprodukowany z porcelitu stołowego w Tułowicach. Od XIX wieku funkcjonowała tam nowoczesna fabryka porcelany produkująca porcelanę stołową, jednak po II wojnie światowej skoncentrowano się na wyrobie naczyń z porcelitu. W latach 90-tych „Porcelit Tułowice” miał problemy z utrzymaniem się na rynku dzięki wsparciu kapitałowi zagranicznemu obecnie „Ceramika Tułowice” jest jednym z producentów porcelany stołowej. Talerz ma charakter okolicznościowy czyli jest to standardowa pamiątka produkowana z okazji różnych uroczystości, świąt, czy jubileuszów. Na talerzu znajduje się zarys samochodu oraz napis Polski Fiat 126p Polmozbyt. W 1973 rozpoczęła się produkcja polskiej wersji licencyjnej produkowanej przez Fabrykę Samochodów Małolitrażowych „Polmo” Bielsko-Biała w Bielsku-Białej oraz w Tychach.

Magnetofon szpulowy produkowany od 1961 roku na licencji Grundig. Magnetofony były produkowane przez m.in. przez Unitra-ZRK im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. Zakłady Unitra należały do Zjednoczenia Przemysłu Elektronicznego i Teletechnicznego, powołane w 1961. Magnetofon szpulowy/magnetofon taśmowy wykorzystywał jako nośnik dźwięku taśmę magnetyczną nawiniętą na dwie szpule. Dźwięk był nagrany na szpule z taśmą. Wadą tych urządzeń był dosyć duży ciężar; ważyły ponad 8 kg. oraz wymiary, które utrudniały przenoszenie tego urządzenia.

Odkurzacz o charakterystycznym kształcie. Odkurzacz produkowało przedsiębiorstwo „Predom” – Zjednoczenie Przemysłu Zmechanizowanego Sprzętu Domowego „Predom” (następnie Zrzeszenie Przedsiębiorstw Przemysłu Wyrobów Powszechnego Użytku „Predom”). Przedsiębiorstwo zaopatrywało w okresie 1974–1989 gospodarstwa domowe w sprzęt gospodarczy. W skład zjednoczenia przemysłu Predomu wchodził „ZELMER”, stąd w 1972 roku przedsiębiorstwo otrzymało nazwę: „PREDOM- -ZELMER” Rzeszowskie Zakłady Elektromechaniczne im. Augustyna Michała. Odkurzacz ma zwijany kabel i materiałowy filtr, w czym przypomina współczesne sprzęty. Gromadzi w środku śmieci, które trzeba po każdym odkurzaniu wytrzepać. Jego wadą jest głośna praca. Użytkownicy wspominają stale ścierające się szczotki do częstej wymiany. Ciekawostką jest, że tym odkurzaczem można było napompować materac. Jego jakość spadała z biegiem lat, ale design pozostawał niezmieniony.

Froterka posiada 3 szczotki, składaną rączkę, otwierany pojemnik na worek, włącznik, długi kabel. Produkowano ją w latach 70. W 1967 roku przedsiębiorstwo funkcjonujące wcześniej jako Rzeszowskie Zakłady Elektromechaniczne im. Augustyna Michała zarejestrowano pod znakiem towarowym „Zelmer”, wizualnie kojarzony ze słońcem w kole. W latach 70. i 80. XX wieku zakład należał do Zjednoczenia Przemysłu Predom, w związku z czym w 1972 roku przedsiębiorstwo otrzymało nazwę: „PREDOM- ZELMER” Rzeszowskie Zakłady Elektromechaniczne im. Augustyna Michała.

Kawa inka rozpuszczalna to ekstrakt kawy zbożowej w proszku. W składzie były wymienione: jęczmień, żyto, cykoria, burak cukrowy – prażony. “Inka” to polska kawa zbożowa produkowana od 1971 roku w Skawinie. Nazwa jest zabawą słowotwórczą inspirowaną angielskim “instant” czyli rozpuszczalne i „kahva” czyli z jęz. perskiego (oryg. pisownia اوهك ) – kawa. Obiekt kolekcji produkowany był w Opolskich Zakładach Koncentratów Spożywczych. W opakowania z tych samych serii pakowane były również produkty z innych zakładów w Polsce. Na puszkach była nadrukowywana inna etykieta ze znakiem firmowym i nazwą producenta np. Amino i Skawińskie Zakłady Koncentratów Spożywczych w Skawinie, Poznańskie Zakłady Koncentratów Spożywczych w Poznaniu etc. Kawę Inkę podawano dzieciom zamiast czarnej herbaty na stołówkach w szkolnych i przedszkolnych. Dla dorosłych zbożówka stanowiła gorszy zamiennik trudno dostępnej kawy w ziarnach lub mielonej.

Pocztówki dźwiękowe pojawiły się w latach 50. System produkcji był prosty: pokrywano warstwą luminatu zwykłą pocztówkę i umieszczano w „gramofonie”, który rysował rowki. Ogromna popularność pocztówek wynikała z tego, że szybko pojawiały się na nich nowe utwory, które dopiero co słyszano w radio. Dodatkowo można było nagrać własne życzenia lub pozdrowienia z wakacji, które poprzedzały piosenkę. W kolekcji posiadamy pocztówki dźwiękowe: Studio Nagrań Elżbieta Sudoł z Warszawy, Wyrób Pocztówek Dźwiękowych K. Skorupskiego, z Lublina, Studio Nagrań Dźwiękowych J. Suszyński i S-ka z Lublina, Wytwórnia Pocztówek Dźwiękowych mgr J. Czakierta ze Zwolenia. Pocztówki dźwiękowe były również wytwarzane, ale już w fotograficznej oprawie, przez Krajową Agencję Wydawniczą Tonpress czy Przedsiębiorstwo Wydawniczo-Poligraficzne “Ruch”.